Μικρά (αλλά και μεγάλα…) καθημερινά πένθη

Παρασκευή βράδυ προς Σάββατο.
Είναι περίπου 12.00+ και βγαίνω στο μπαλκόνι για να πετάξω κάτι σκουπίδια. Η βραδιά είναι γλυκιά, ήπια, ανοιξιάτικη. Δεν έχει κρύο και ο ουρανός φωτίζεται από αυτό το όμορφο κοκκινωπό χρώμα που εμφανίζεται κάποιες φορές τις νύχτες. Δεν ακούγεται ψυχή, δεν περπατάει κανείς, απόλυτη ησυχία.
Και εκεί ξαφνικά, στις 12.00 τη νύχτα, με τη ρόμπα και τις παντόφλες μου ένα βήμα έξω στο μπαλκόνι… αρχίζουν να τρέχουν τα μάτια μου δάκρυα. Κάθομαι ακίνητη και κοιτάζω τα χρώματα του ουρανού. Αφήνω το ελάχιστο κρύο να με διαπερνά και τα δάκρυα να κυλάνε. Είναι νύχτα και είμαι έξω και είμαι λυπημένη.

Μου λείπει η ζωή μου πριν.
Πόσος πολύς καιρός έχει περάσει που δεν έχω κυκλοφορήσει νύχτα…
Το είχα ξεχάσει.
Είχα ξεχάσει την αίσθηση από το σκοτάδι στα μάτια μου, το κρύο, τα αστέρια, τα φώτα του δρόμου.
Να τριγυρνάς στην πόλη και να είναι βράδυ. Να στολίζεσαι και να βγαίνεις. Να γυρνάς από το σπίτι φίλων ζαλισμένη από το κρασάκι και τσουπ να εμφανίζεται το φεγγάρι. Να τριγυρνάς στα street food της οδού Κολοκοτρώνη Σάββατο βράδυ και μετά να παίρνεις από το Σύνταγμα την Κυριακάτικη εφημερίδα. Να πίνεις 1 ποτό (άντε δύο… δεν είμαι και το πιο γερό ποτήρι στα μπαρ… ) και να σε κοροϊδεύει η παρέα επειδή ήδη «τραγουδάς».
Αχχχχχχχ
——————————————————————————————————————————————————-

Στις 25 Σεπτεμβρίου είχα γράψει στον τοίχο του Anny’s diary στο facebook:

Μικρά καθημερινά πένθη

Οι ψυχολόγοι θεωρούμε ότι κανείς μπαίνει σε πένθος μετά από κάθε μικρή ή μεγάλη απώλεια – θάνατος, ασθένεια, μετακόμιση, αλλαγή σχολείου, δουλειάς, χωρισμός.Τον τελευταίο καιρό χάνουμε συνεχώς και καθημερινά διάφορα μικρά και μεγάλα πράγματα – συνήθειες – ανάγκες – χαρές που ήταν μέρος της καθημερινότητας μας.
Θα σας γράψω τα δικά μου.
Μου λείπει το να αγκαλιάσω χωρίς φόβο τη μητέρα μου.
Μου λείπει το να πάω μέσα στο νοσοκομείο να δω έναν αγαπημένο συγγενή.
Μου λείπει μία συναυλία όπου “κουτούλαγα” αγνώστους χωρίς άγχος. Μου λείπει να μπορώ, σε ένα σεμινάριο με αγαπημένους συμμετέχοντες, να τους πιάνω και να τους αγκαλιάζω και να φωτογραφιζόμαστε ο ένας πάνω στον άλλο.

Βλέπω τους ανθρώπους στις ταινίες που κυκλοφορούν ελεύθεροι και ζηλεύω.
Και τέλος, η αφορμή γι αυτό το post σήμερα, θλίβομαι βαθύτατα που δεν θα μπορέσω να αποχαιρετήσω την αγαπημένη μου μαμά μίας αγαπημένης φίλης – γιατί οι κηδείες γίνονται με ελάχιστα άτομα.
Ουφφφ τα είπα.

Ναι, να προσπαθούμε να βλέπουμε το καλό και το θετικό, αλλά να μην ξεχνάμε να αναγνωρίζουμε και τα δύσκολα συναισθήματα

 


Και ήταν ακόμα 25 Σεπτεμβρίου…

Ένα μικρό πένθος λοιπόν χθες το βράδυ.
Στα πένθη, έχουμε αυτό που οι ψυχολόγοι το λέμε trigger – έναυσμα, σκανδάλη.
Είναι αυτό που πυροδοτεί το συναίσθημα και αρχίζουν να τρέχουν τα δάκρυα. Είναι συχνά κάτι ασήμαντο και μικρό – ένα ψιλοαντικείμενο που θυμίζει αυτό που χάθηκε, ένα τραγούδι από μία στιγμή, μία ταινία που δείχνει έναν τόπο. Και τα δάκρυα είναι ξαφνικά και απότομα και κάπως ανεξήγητα. Γιατί δεν κλαις γι’ αυτό το ασήμαντο και μικρό που έχεις μπροστά στα μάτια σου, αλλά για όλα τα άλλα που σου φέρνει αυτό το ασήμαντο και μικρό στη μνήμη σου και στην καρδιά σου.

Ξέρω από πένθη και απώλειες και από trigger και από ξαφνικά δάκρυα.
Αυτό που έχω μάθει είναι να το αφήνω όλο να πλημμυρίζει την καρδιά μου. Να μην σταματώ ούτε τις μνήμες ούτε τα δάκρυα. Να στέκομαι, να επιβραδύνω και να επιτρέπω στον εαυτό μου να νιώσει.
Αυτό δεν γιατρεύει, ούτε φέρνει πίσω αυτό που έχασες. Αλλά λίγο ανακουφίζει, λίγο γαληνεύει, λίγο επουλώνει.
Γιατί τα τραύματα θέλουν επούλωση, θέλουν φροντίδα, θέλουν το χρόνο τους.

Και μετά… τίποτα δεν είναι ποτέ ακριβώς το ίδιο με πριν, αλλά κι αυτό το καινούριο που θα αναδυθεί, κάτι θα έχει να μας πει, κάτι να μας μάθει, κάπως να μας αλλάξει.

Και πάνω απ’ όλα, ελπίζω να μας κάνει λίγο πιο σοφούς.

Photo by Kelly Sikkema on Unsplash

Spread the love